Μεσίστια κυματίζει η ελληνική σημαία στο δημαρχείο Νεάπολης-Συκεών σε ένδειξη πένθους για τον Γιάννη Μπουτάρη

Μεσίστιες κυματίζουν οι σημαίες και στον δήμο Νεάπολης-Συκεών σε ένδειξη πένθους για τον χαμό του Γιάννη Μπουτάρη η σορός του οποίου τίθεται σε προσκύνημα στο αίθριο του δημαρχείου Θεσσαλονίκης.

Μόλις έγινε γνωστή η είδηση του χαμού του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης ο δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών Σίμος Δανιηλίδης εξέφρασε με ανάρτησή του στην προσωπική του σελίδα στο fb την θλίψη του για τον θάνατο του φίλου του οραματιστή, επίμονου, κοσμοπολίτη και αποτελεσματικού δημάρχου που αγάπησε και τίμησε τη Θεσσαλονίκη.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ανάρτησης του Σίμου Δανιηλίδη:

Δυστυχώς το βράδυ της επιστροφής μου στη Θεσσαλονίκη από το συνέδριο της ΚΕΔΕ στη Ρόδο σημαδεύτηκε από μία τραγική είδηση, αυτή του χαμού ενός αντισυμβατικού αγωνιστή και οραματιστή αυτοδιοικητικού που αγάπησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση όσο ελάχιστοι. Ο αγαπημένος μου φίλος Γιάννης Μπουτάρης με τον οποίο συνομιλούσα μέχρι πριν από λίγα 24ωρα και είχε το κουράγιο να κάνει χιούμορ με την κατάσταση της υγείας του αποδεικνύοντας σε δύσκολες στιγμές ότι δεν μπήκε ποτέ σε νόρμες και κουτάκια, έφυγε από τη ζωή.

Επιτυχημένος επιχειρηματίας που έγραψε τη δική του ιστορία στο χώρο του κρασιού, ασχολήθηκε με την Αυτοδιοίκηση για να υπηρετήσει την πόλη που αγάπησε κόντρα σε καθεστωτικές αντιλήψεις και κατεστημένα. Τον αποχαιρετώ με βαθιά θλίψη και οδύνη γιατί χάνω έναν καλό φίλο και άξιο συνάδελφο όπως η Θεσσαλονίκη χάνει έναν πρωτοπόρο άνθρωπο με όραμα, πείσμα και σχέδιο να την κάνει καλύτερη. Ο Γιάννης Μπουτάρης έφυγε στα 82 του χρόνια αφήνοντάς μας φτωχότερους. Ήταν ένας ακομπλεξάριστος και πρωτοπόρος δήμαρχος που άνοιξε το παράθυρο της Θεσσαλονίκης στον κόσμο μετά από μία μακρά περίοδο εσωστρέφειας μακριά από την πολυπολιτισμική και κοσμοπολίτική της ταυτότητα. Ένας άνθρωπος που από τη στιγμή που εκλέχθηκε δήμαρχος το 2010 έφερε τη μεγάλη αλλαγή που χρειαζόταν η πόλη.

Ο 60ος δήμαρχος Θεσσαλονίκης γνώριζε τί ήθελε να επιτύχει κι όταν δεν γνώριζε τι ακριβώς έπρεπε να πράξει γι’ αυτό, δεν δίσταζε να ρωτήσει και να βασιστεί στην εμπειρία όσων εμπιστευόταν. Αντιμετώπιζε ισότιμα όλους τους συναδέλφους του και πάντα θα θυμάμαι τις ατέλειωτες συζητήσεις μας κατά τη διάρκεια των οποίων ήταν ξεκάθαρη η αγωνία του να φέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την πόλη που υπεραγαπούσε. Η συνεργασία μας ήταν άψογη και πάντα στηριζόταν στην ειλικρίνεια, την ευθύτητα και την κοινή μας αγάπη για την Αυτοδιοίκηση και όσα μπορούσε να κάνει για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών.

Ένα κοινό μας στοιχείο ήταν η απέχθεια στις φασιστικές και διχαστικές αντιλήψεις και πρακτικές. Ο Γιάννης μάλιστα έπεσε θύμα φασιστικής επίθεσης και φυσικά τον στήριξα πλήρως τότε κόντρα σε κάθε μορφής φασισμό, ενώ πάντα δίναμε το «παρών» στις εκδηλώσεις μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων στο μνημείο της Πλατείας Ελευθερίας. Άλλωστε ο Γιάννης πρωτοστάτησε στον επιτυχημένο αγώνα για τη δημιουργία του Μουσείου Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.

Μας ένωνε και η ανησυχία για το περιβάλλον και το ελάχιστο πράσινο της πόλης αφού ο Γιάννης ήταν και ένας από τους πιο ενεργούς σταθερούς και ασυμβίβαστους οικολόγους όπως αποδεικνύει ο «Αρκτούρος» του.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου φίλε Γιάννη, η Θεσσαλονίκη σε αποχαιρετά, σου χρωστάει και δεν θα σε ξεχάσει ποτέ. Προσωπικά θα μου λείψει η σοφία ζωής που μοιραζόσουν απλόχερα χωρίς να εξωραΐζεις ποτέ τις δυσκολίες που πέρασες και το μοναδικό χιούμορ σου που μπορούσε να τινάξει στον αέρα οποιαδήποτε συζήτηση δεν ήθελες να συνεχιστεί. Τι Βλάχος θα ήσουν αλλιώς;